#gitara gra

Wywiad z Katarzyną Kowalczyk - obiecującą artystką, która oprócz gitary i pędzla ma jeszcze talent.

Gdzie jest obecnie Twoja gitara?

Aktualnie leży w pokoju.

Chciałabym zacząć od Twojej definicji piękna, co to w ogóle jest?

Piękno to ściąganie masek, obnażanie lęków i błędów, szczerość.

Czy dążysz to takiego piękna w muzyce?

Mam nadzieję. Liczę na to, że ludzie będą postrzegać moją muzykę autentycznie.

Jest już takie utarte sformułowanie "Pierwsza płyta jaką dostałam od Taty była..." No właśnie, jaka była Twoja?

"Various Position" Leonarda Cohena. Szczególnie utkwiła mi w pamięci piosenka "Dance Me to the End of Love", której słucham do dziś w najbardziej emocjonalnych dla mnie chwilach.

Jakimi artystami najbardziej się inspirujesz?

Temat rzeka! Ostatnio ubóstwiam austryiacką artystkę Soap&Skin, jej twórczość spełnia moje wszystkie muzyczne wymogi. Lubię minimalizm Molly Nilsson, uczuciowość Cat Power, a także elektroniczne klimaty takie jak Grimes czy Boards of Canada. Mam sentyment do współczesnej polskiej alternatywy. Uwielbiam Marię Peszek, szczególnie jej ostatnią rewolucyjną płytę. Kocham zespół Księżyc, bardzo zapomniany przez Polaków. Kiedy słucham ich muzyki, odnoszę wrażenie, że ktoś wszedł do mojego wnętrza.

Czy masz jakiś określony pomysł na swój wizerunek?

Myślę, że tak. Właściwie to w momencie, kiedy zaczęłam śpiewać już zarysowywałam sobie pewien określony wizerunek muzyczny. Początkowo chciałam zająć się gitarowym soulem, inspirowałam się Ettą James, Joss Stone i Amy Winehouse, później jednak odkryłam klimaty, które bardziej pasują do mojej osobowości i wrażliwości. Ludzie odbierają mnie jako melancholika, może coś w tym jest. Lubię muzyczną nostalgię, dlatego też myślę, że zarówno ja jak i moja twóczość będzie kojarzona z pewnym określonym nurtem – ludzie będą mnie postrzegać jako człowieka chodzącego po snach, taki mam zamysł z moim zespołem.

Na jakiej scenie festiwalowej widzisz się najbardziej lub na jakim festiwalu można by Cię spotkać?

Off Festival, Slot i Opener, to takie ogromne marzenia. Można mnie spotkać na pewno na Tauronie, znakomity festiwal, promowany w dodatku na ukochanym Śląsku.

Czy Off Festival w Katowicach jest wg Ciebie ważnym punktem na mapie festiwalowej świata?

Niewątpliwie. Jest to jeden z niewielu festiwali, który w 100% promuje naprawdę wartościową muzykę. Człowiek nie przychodzi tu, by tylko potańczyć ze znajomymi, to chwila na magnetyczne doznania. Off cieszy się coraz większą popularnością, moi znajomi z zagranicy kojarzą już tą imprezę. Myślę, że za kilka lat będzie przypominał formatem festiwal Sziget.

Czy gdybyś miała dostać za darmo bilet na Coachelle, ktorej line-up 2014 przewiduje takich artystów jak Daft Punk, Empire of the Sun czy Justin Timberlake a bilet na rodzimy Tauron Nowa Muzyka, to co byś wybrała?

Może to zabrzmi zabawnie, ale raczej Tauron. Faworyzuję festiwale na rodzimych terenach. Przede wszystkim należy uświadomić Polaków, że w naszym kraju można robić dobrą muzykę. Drażni mnie stereotyp "nie oglądam polskich filmów, nie słucham polskiej muzyki, bo są bez sensu". Polacy potrafią stworzyć festiwal na światowym poziomie.

Jak bardzo Internet, You Tube pomógł Ci w rozwijaniu swojej muzycznej kariery i "wybiciu się"?

Gdyby nie Internet, raczej nadal śpiewałabym do czterech ścian. Dzięki sieci, moje nagrania są przesłuchiwane w różnych krajach, co mnie bardzo cieszy. Otrzymuję też propozycje koncertów i współpracy. Internet sprawił, że poznałam Kubę i Olę Rzepkę z zespołu Drekoty, z którymi pracuję obecnie nad ważnym projektem. Mam nadzieję, że to współpraca na wiele lat. Właśnie rozważamy nazwę zepsołu.

Siostry Casady, czyli zespół CocoRosie, opowiadają taką historie, że w swoim paryskim mieszkaniu zamknęły się w łazience, gdyż tam była najlepsza akustyka i zaczęły tworzyć muzykę. Czy wg Ciebie takie domowe nagrywanie jest lepsze od tego w profesjonalnym studiu? Jeśli tak/nie to dlaczego?

Na pewno jest to świetny początek. Lubię echa domowego grania, słuchacz odbiera wówczas artystę bardziej naturalnie. Jestem fanką Korouvy, która stosuję tę metodę, uwielbiam te złe sklejanie ścieżek, lekkie szumy. Jak najbardziej popieram.

Jakie są Twoje wrażenia po występie na festiwalu Rytm Gliwice?

Bardzo pozytywne. To był jeden z moich pierwszych ważniejszych koncertów. Cieszy mnie również fakt, że poznałam The Dumplings, których jestem ogromną fanką.

No właśnie, wspomniałaś o zespole The Dumplings. Mają oni wiele z Tobą wspólnego: młody wiek i dobry materiał. Czy mają oni coś, czego Ty nie masz?

Nagrali materiał autorski, który jest gotowy na płytę, moja twórczość wymaga jeszcze wielu przemyśleń.

Jaki prąd w sztuce podoba Ci się najbardziej?

Jestem zwolenniczką wielu nurtów, staram się nie ograniczać do jednego i szukać pozytywów w każdym zjawisku artystycznym. Mam szczególny sentyment do ekspresjonizmu Egona Schiele i malarstwa Fridy Kahlo. Lubię surrealizm w wykonaniu Rene Magritte, uwielbiam Marca Chagalla i sztukę naiwną.

Czy uważasz, że sztuką można zarobić na życie?

Kiedyś wychodziłam z założenia, że w dzisiejszych czasach jest to niemożliwe. Teraz uświadomiłam sobie, że jeżeli człowiek ciężko pracuje i potrafi odpowiednio wypromować rękodzieło, to może naprawdę sporo zarabiać albo przynajmniej utrzymywać się z twórczości. Świetną reklamą jest Internet, szczególnie portale społecznościowe. Nie mając odpowiednich kompetencji już staram się zarabiać na obrazach i przyznam, że moja działalność coraz lepiej funkcjonuje. Z obrazu na obraz dostaję większe stawki.

Katarzyna Kozyra, autorka słynnej Olimpii powiedziała takie słowa: "Dobra sztuka jest o czymś,

a nie po coś". Zgadasz się z tymi słowami?

Tworzenie sztuki musi mieć sens. To urywek historii artysty i chęć przekazania problematyki większej ilości odbiorców. Nie przepadam za współczesną modą na podświadome tworzenie. Czasami trudno znaleźć w tym wszystkim prawdę. Nie jestem zwolenniczką estetyzmu, który obezwładnił świat. Secesja jest dla mnie pewnego rodzaju estetyczną wydmuszką. I nie ma w tym nic złego – sama lubię ten nurt, ale bardziej autentyczny jest dla mnie "Autoportret z cierniem" Fridy niż "Taniec" Muchy. Wiem, że Frida mi się zwierza, a Mucha maluje dla podziwu.

Szklanka jest dla Ciebie pełna czy pusta do połowy?

Choruję na prokarstynację i nie chce mi się jej zapełnić.

Dziękuję za wywiad.

Rozmawiała Dominika Krzemieniecka

(zdjęcie: Klodia Sajdok)